Vanaf 11 februari schuiven we weer een klein stukje op. We belanden in Cuba, een eiland met meer betonnen huizen en meer handel dan Coedup. Bij een naburig droom-eilandje gooien we het anker uit want we willen wel graag met een mooi uitzicht en in schoon water liggen.
Ons droomeiland blijkt bij sunset te veranderen in vogeleiland, elke avond om 18 uur verzamelen ze zich in de kruinen van de kokospalmen.
Ons droomeiland blijkt bij sunset te veranderen in vogeleiland, elke avond om 18 uur verzamelen ze zich in de kruinen van de kokospalmen.
...sunset vanaf de ankerplek...
Op dit plekje krijgen we veel bezoek. Nieuwsgierig naar ons zoals wij ook nieuwsgierig zijn naar hun manier van leven.
De eerste die langs kwam was Bonifacio, de saila van Cuba. Hij sprak zelfs een aardig woordje Engels. Zijn boot werd geroeid door drie jonge jongens. Wij voelden ons vereerd met zijn bezoek. Het bleek dat hij de kwitantie kwam brengen van 10 dollar voor het ankeren op zijn gebied. We mogen zolang blijven liggen als we willen.
...Trees in gesprek met de Saila, het was een grote eer...
De volgende 2 dagen vermaakten we ons met boot klusjes en een bezoek aan de eilandjes ( de andere communa's) die bij Cuba horen. Zelfs nog lekkere broodjes ( lange dunne repen brood) en mola's gescoord. We kunnen onze fantasie gebruiken om te bedenken wat we met die broodjes kunnen doen, maar over de mola's moeten we nog een nachtje slapen.
...we verzamelen kwitanties...
HET WEER
Het blijft keihard waaien en onze bronnen om het weer binnen te halen zijn uitgeput. Je kan in principe alle tijd van de wereld hebben, maar ermee omgaan is een kunst. Dus we moeten het koppie erbij houden. Het heeft bar weinig zin om met vol motorvermogen tegen de felle wind en de hoge golven in te boksen, dus oefenen we geduld en wachten op een gaatje om een iets grotere sprong te wagen.
...ons uitzicht...
Ondertussen kunnen we in de luwte van het grote eiland Nianega redelijk beschut achter anker liggen dobberen, een dorp bezoeken, daten met de locals, een boekje lezen of een bootje cleanen.
...onze visite: de buurjongens van het naburige eiland hebben wat kokosnoten meegenomen en maken die meteen ter plekke voor schoon...
's Avonds zitten we met een koud biertje in de kuip, zien de zon ondergaan, horen de vogels zich verzamelen en genieten van de weldadige temperatuur. Not bad!
...het dagelijkse verkeer: kleurige vrolijke zwaaiende mensen in houten bootjes en een yamaha motor erachter van 15 pk...
8 MULATUPU / muladup
14 feb 2020
We hebben in Cuba een ontbijtdate met twee ondeugend lachende Kuna vrouwen, maar ze komen niet opdagen. Misschien waren ze vergeten dat het vandaag 14 februari is? We hebben al een heleboel ulu's richting caledonia zien gaan. Roepen en zwaaien en het party gebaar is onmiskenbaar: dat wordt een druk feestje met een heleboel tsjitshja fuerte en dan is iedereen morgen nog in de lorem.
...de weerberichten van " windy " halen we binnen als er internet toegang is. De wind-voorspelling klopt vrij nauwkeurig als je kijkt naar 'windstoten'...
In de ochtend lijkt de wind af te nemen, tijd om weer een klein stukje op te schuiven richting isla de pinos. We komen terecht in een kommetje, heel spannend achter een uitgebreid rif voor Mulatupu oftewel muladup. Inmiddels weten we dat tupu of dup allebei eiland betekenen. Net zoals ulu of urr allebei kano is.
...hier zijn we nu. De isthmus (landengte) van Panama is duidelijk te zien...
En dankjewel is nuecambi ( of dat correct gespeld is weet ik niet)
En als we het niet kunnen laten om weer wat mola's te kopen van een jong meisje leren we bye bye, tsjauw of doei in het Kuna: nah dee...
Als we in dit tempo doorgaan doen we er een half jaar over om in Panama te geraken. Maar ooit zal de snoeiharde wind met hoge golven wel verdwijnen, al is het maar voor een weekje... toch?
Vandaag zijn we ( of onze omgeving zo dicht bij de onrustige Colombiaanse grens) nogal populair bij de Panamese militairen: 's morgens hadden we het genoegen een chinook te horen, zien en ruiken en vlak voor sunset schoof een grijs marine vaartuig onze baai in: "28 de noviembre" is de naam.
...de noviembre...
Op ons rondje dorp bestuderen we de bouw van de huizen en sinds de ontdekking van de creatieve wc zien we steeds meer van dit soort handige oplossingen. Aan de rand van het water zien we hutjes die voor allerlei zaken gebruikt worden waarbij het handig is als afval direct in het water valt, zoals bijvoorbeeld bij het houden van varkentjes.
...we hebben het allemaal goed bestudeerd, wie weet wanneer deze kennis ons weer goed van pas komt...
Valentijnsdag 2020 eindigde voor ons met JBL love-music ( Dusty Springfield kwaliteit) in de kuip, met onze blote bruine benen op de bank aan de overkant, een zoete zwoele avondwind door ons haar, het Amazone regenwoud op de achtergrond en een Colombiaans biertje en bonairiaans nootje tussen ons in! Zucht
...zie je het moderne roze gemeente huis achter het traditionele huis en links het zonnepaneel en de vrouw in traditionele kleding met kralen kettingen om haar benen ( shakira's)?...
Zaterdag 15 februari gaan we het dorp in om telefoonkaarten, fruit en brood te scoren. We horen van Natalyo dat er ' s avonds zingen is in de gemeenschappelijke ruimte. Wij zijn van harte welkom. Geen foto's alleen luisteren naar de zang van de saila. Doen we. Wij noemen het geen zang wij noemen het een hypnotiserende herhaling van brommend neuriën. Heel ijl en fascinerend; de Saila en zijn gevolg liggend in een hangmat en alles zonder muziekinstrumenten.
...er is een brug gebouwd naar het vaste land. daar staat de zendmast en de school. Op de brug zie je links een witte pijp: daar komt vers drinkwater uit de jungle door naar het eiland...
Hier in Mulatupu liggen ook een paar Colombiaanse handelsbootjes te wachten op betere weersomstandigheden, ze zien er ook niet echt uit of ze zo goed bestand zijn tegen hoge golven. De enige die elke dag om 7 uur uitvaart is het marineschip. En om klokslag 15 uur zijn ze terug in de baai. Dan toeteren ze een paar keer, zodat alle vrachtboten opzij gaan en dan leggen ze als eerste aan op de 'kade'.
...een van de vele Colombiaanse vracht bootjes...
Hier hebben we de eerste albino's gezien, heel vreemd die rossig witte mensen tussen hun donkere zusters en broeders. Het moet beslist niet makkelijk voor ze zijn: als buitenbeentje leven onder een meestal blakerende zon.
... zo komen de kleine kano's (ulu's) de hele dag langs. soms voor een praatje en soms om iets te verkopen...
KINDEREN
Doordat we hier vanwege het weer langer blijven hangen leren we de mensen en de omgeving beter kennen. Grappig is te hoe typische kinder-dingen herkenbaar wereldwijd hetzelfde zijn.
...sweeties...
Veel kinderen zijn nieuwsgierig en komen met een Ulu van hun vader naar onze boot gepeddeld. Het zijn altijd jongetjes van rond de 9 jaar, groepjes leeftijdsgenoten die met elkaar optrekken en meestal hebben ze ook een klein broertje mee. Ze lachen en dollen, zijn kleddernat, showen hun engelse kennis en vragen honderduit.
... 1 dorp met 2 bruggen en 3 namen...
Soms slaat de boot om maar gelukkig blijft die drijven en je ziet ze als een team samenwerken om spelenderwijs het probleem op te lossen: een zorgt dat het kleine broertje niet verzuipt en de rest gaat aan één kant hangen om de ulu te kantelen en daarna het water eruit te schepspetteren.
...en zo maak je je eigen kano: met veel geduld en een mesje...
In het dorp zie je in het klein dezelfde processen als in Amsterdam op een zonnige zomerdag op straat: gewichtig doende mannen, vrouwen in vriendinnen-groepjes of alleen met kind, kokend of bordurend, kinderen in leeftijdsgroepen, pubers, travestieten, ouden-vandagen, zieken, intellectuelen en sjacheraars.
Mensen met hutjes en mensen met stenen huizen. Goedgeklede en armoedige mensen. Verlege en brutale, vrolijke en ernstige mensen.
...alle huizen zijn rond het water gebouwd dat is makkelijk voor de afvoer van afval...
Maar iedereen is even voorkomend en nieuwsgierig naar ons zoals wij naar hen. (Het grootste verschil met Amsterdam is de temperatuur)
...bye bye en nuecambi...
Wat ze graag willen weten is hoe we heten ( hier heten we Cornelis of Leonardo en Teresa) uit welk land we komen ( jaja Hollanda...je ziet ze denken: vaak van gehoord geen idee waar het ligt) en of we kinderen hebben. Geen zeggen we dan.Volwassenen kijken ons dan meewarig aan en zeggen niets, aan kinderen vragen we soms of zij ons kind willen zijn en meevaren op de boot: onveranderlijk roepen ze dan enthousiast jaaaaaa, waarop het kleine broertje hartverscheurend begint te huilen...
...je eigen national geographic uitzicht voor de deur: je zal er maar liggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten