Vrijdag de 13e arriveren we in Aruba. Het is een happy day voor ons ( one happy Island is de lokale slogan, dan ookš) want alles loopt op rolletjes en inklaren gaat vlot en soepel aan de nette houten steiger van Barcadera en is nog gratis ook.
We denken dat we 2 of 3 dagen hebben om Aruba te verkennen voordat we verder kunnen doorreizen naar Colombia maar het 'beloofde' weergaatje vervliegt 'ins blauwe hinein' en voor we het weten zijn we een week verder.
Als er dan op dinsdag 24 december een weergaatje van 3 dagen ( de reis duurt 3 dagen) opdoemt zijn we er als de kippen bij want vanaf vrijdagmiddag 27 december is ons vriendinnetje Liesbeth in Cartagena en dan willen wij er ook zijn. Als we dan niet meteen door kunnen varen zullen we ons niet vervelen.
We vullen de pacific voorraad aan met Hollandse ( ehhh ik bedoel Nederlandse) producten als hagelslag en pannenkoekenmix en we verkennen het eiland een dag met een huurautootje.
We bezoeken het nationaal park Arikok. Het park beslaat 20 % van het eiland. Hoogtepunten: uitzichtpunt boca prins, de fontein cave met schildpadden, slangen, krabben en visjes die je voeten kussen. De giftige boom machinel en een soort klimop met haren. In de grot ruikt het naar weed maar het is in feite vleermuizenschijt, we zien de legendarische grot-tekeningen in wit en rood en horen dat de originele bewoners ( Arawak-indianen) in de tijd van Columbus naar Hispaniola ( nu haiti en de Dominicaanse republiek) werden gedeporteerd om er op de suikerriet plantages te werken.
Via de weg met de windmolens van ome Piet, komen we terecht bij baby beach. Tijd voor een snackie en een balashi biertje en natuurlijk lekker zwemmen in het ondiepe azuurblauwe water. Helaas is het zicht niet zo goed dat we Venezuela kunnen zien liggen.
Op de terugweg rijden we langs Arugas Aruba. Op internet konden we er vantevoren niet achter komen of we op Aruba onze gasfles zouden kunnen laten vullen. Maar het is toch wel erg prettig om te merken dat alles wat we nodig hebben, geregeld kan worden.
Terug thuis: staan we nieuwsgierig bij een swingende steelband te kijken en zo worden we het Bon Bini Folklore Muziek en Dans Festival binnen gelokt. Elke dinsdag houden ze een prettige, professionele show over de historie van Aruba.
We eten een goddelijk en traditioneel kerst-gerecht en leren tussen neus en lippen door nog wat extra woordjes papiamentu : Priki of prikichi = parkietje en Mi ta stinabo = ik hou van jou en Sunchi = zoentje. We kenden al ajo ( doei) maar nu weten we ook 'wow' te zeggen (Hojo ) Op deze show zien we (net als in CuraƧao) het cahi orgel oftewel de ting-a-lingy box met de wiri ( metalen rasp) gespeeld worden.
Aruba doet ons denken aan Portugal, st Barths, Nederland en de US of A bij-en-door-elkaar. Het is heeel toeristisch, maar ook heel prettig en schoon en opgeruimd. Het ziet er heel welvarend uit en je ziet er de meest futuristische snufjes en speeltjes voor toeristen voorbij komen. Het straatbeeld is Amerikaans en er wordt veel Nederlands gesproken. Rond de cruiseterminal winkel je bij Gucci, Breitling of Louis Vuitton maar de lokale marktkraampjes ontbreken er ook niet.
Op Aruba zien we natuurlijk heel veel makamba's ( witten) maar ook bijvoorbeeld net zoveel Chinezen als in Suriname of Portugal en de lokale bevolking heeft in tegenstelling tot CuraƧao en Bonaire meer indiaans bloed.
Wij zijn natuurlijk ook toerist, maar hier is het geen vies woord. Hier word je met respect behandeld en dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
Het eiland is misschien klein maar ik denk dat 75% bebouwd is. We hebben er veel gelopen en dat kan ook makkelijk en veilig. Er zijn wegen zonder gaten, zwarte fietspaden, een sportterrein met kunstgras, er rijden 2 soorten openbaar vervoer busjes en er is zelfs een (toeristen) trammetje.
Kortom: Aruba is lekker warm en plezierig comfortabel. We voelden ons echt verwend, maar het leven was nauwelijks spannend en uitdagend.
Tien dagen was precies genoeg ook al hebben we de oude goudmijn niet gezien, niet door de Spaanse lagoon gewandeld en ook onder water nog geen kijkje genomen...
Op maandag 23 december klaren we samen met Mads en Louise van de 'mon ami' uit. We ankeren een half nachtje bij 'eagle beach' en vertrekken volgens plan om 3 a 4 uur in de ochtend richting Colombia. En hopen donderdag 26 december voor het donker in Santa Marta te arriveren!
Dat wordt dus KOZ (Kerst-op-zee)
...one happy island...
We denken dat we 2 of 3 dagen hebben om Aruba te verkennen voordat we verder kunnen doorreizen naar Colombia maar het 'beloofde' weergaatje vervliegt 'ins blauwe hinein' en voor we het weten zijn we een week verder.
Als er dan op dinsdag 24 december een weergaatje van 3 dagen ( de reis duurt 3 dagen) opdoemt zijn we er als de kippen bij want vanaf vrijdagmiddag 27 december is ons vriendinnetje Liesbeth in Cartagena en dan willen wij er ook zijn. Als we dan niet meteen door kunnen varen zullen we ons niet vervelen.
...mooi logo...
We vullen de pacific voorraad aan met Hollandse ( ehhh ik bedoel Nederlandse) producten als hagelslag en pannenkoekenmix en we verkennen het eiland een dag met een huurautootje.
We bezoeken het nationaal park Arikok. Het park beslaat 20 % van het eiland. Hoogtepunten: uitzichtpunt boca prins, de fontein cave met schildpadden, slangen, krabben en visjes die je voeten kussen. De giftige boom machinel en een soort klimop met haren. In de grot ruikt het naar weed maar het is in feite vleermuizenschijt, we zien de legendarische grot-tekeningen in wit en rood en horen dat de originele bewoners ( Arawak-indianen) in de tijd van Columbus naar Hispaniola ( nu haiti en de Dominicaanse republiek) werden gedeporteerd om er op de suikerriet plantages te werken.
...een ijskoude balashi op het pleintje waar elke avond wel een artiest te bewonderen was...
Op de terugweg rijden we langs Arugas Aruba. Op internet konden we er vantevoren niet achter komen of we op Aruba onze gasfles zouden kunnen laten vullen. Maar het is toch wel erg prettig om te merken dat alles wat we nodig hebben, geregeld kan worden.
Terug thuis: staan we nieuwsgierig bij een swingende steelband te kijken en zo worden we het Bon Bini Folklore Muziek en Dans Festival binnen gelokt. Elke dinsdag houden ze een prettige, professionele show over de historie van Aruba.
...geen superdeluxe menu kaart maar het eten...
We eten een goddelijk en traditioneel kerst-gerecht en leren tussen neus en lippen door nog wat extra woordjes papiamentu : Priki of prikichi = parkietje en Mi ta stinabo = ik hou van jou en Sunchi = zoentje. We kenden al ajo ( doei) maar nu weten we ook 'wow' te zeggen (Hojo ) Op deze show zien we (net als in CuraƧao) het cahi orgel oftewel de ting-a-lingy box met de wiri ( metalen rasp) gespeeld worden.
...het vurrukkelukste kerstdiner...
Aruba doet ons denken aan Portugal, st Barths, Nederland en de US of A bij-en-door-elkaar. Het is heeel toeristisch, maar ook heel prettig en schoon en opgeruimd. Het ziet er heel welvarend uit en je ziet er de meest futuristische snufjes en speeltjes voor toeristen voorbij komen. Het straatbeeld is Amerikaans en er wordt veel Nederlands gesproken. Rond de cruiseterminal winkel je bij Gucci, Breitling of Louis Vuitton maar de lokale marktkraampjes ontbreken er ook niet.
...die grote opslagtanks zijn natuurlijk foeilelijk, maar met deze prachtige driedelige reclame erop kijk ik er graag van alle kanten naar...
Op Aruba zien we natuurlijk heel veel makamba's ( witten) maar ook bijvoorbeeld net zoveel Chinezen als in Suriname of Portugal en de lokale bevolking heeft in tegenstelling tot CuraƧao en Bonaire meer indiaans bloed.
Wij zijn natuurlijk ook toerist, maar hier is het geen vies woord. Hier word je met respect behandeld en dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
Het eiland is misschien klein maar ik denk dat 75% bebouwd is. We hebben er veel gelopen en dat kan ook makkelijk en veilig. Er zijn wegen zonder gaten, zwarte fietspaden, een sportterrein met kunstgras, er rijden 2 soorten openbaar vervoer busjes en er is zelfs een (toeristen) trammetje.
...onze super sympathieke buurtjes...
Kortom: Aruba is lekker warm en plezierig comfortabel. We voelden ons echt verwend, maar het leven was nauwelijks spannend en uitdagend.
Tien dagen was precies genoeg ook al hebben we de oude goudmijn niet gezien, niet door de Spaanse lagoon gewandeld en ook onder water nog geen kijkje genomen...
...een kaartje vanuit Aruba met de beste wensen voor een bijzonder 2020...
Op maandag 23 december klaren we samen met Mads en Louise van de 'mon ami' uit. We ankeren een half nachtje bij 'eagle beach' en vertrekken volgens plan om 3 a 4 uur in de ochtend richting Colombia. En hopen donderdag 26 december voor het donker in Santa Marta te arriveren!
Dat wordt dus KOZ (Kerst-op-zee)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten