VAN CUBA NAAR PROVO

Als het licht van punta Caleta op het uiterste puntje van cabo maisi (Cuba)  in zicht komt weet ik niet of ik het 'ergste' nu gehad heb of dat ik 'de borst kan natmaken'. Een kaap is toch wel een dingetje, meestal versneld en draait de wind en dit is een joekel van een kaap, nog net geen kaap Hoorn.

Maar over een uur is het 3 uur en word ik afgelost door Kees dus tegen de tijd dat de kaap gerond wordt lig ik lekker te pitten ( hoop ik)

Vanaf Santiago de Cuba hebben we wisselend kunnen zeilen en motorzeilen. Wel hadden we tot laat in de middag te maken met harde windstoten. Als alles klopt zijn het de laatste stuiptrekkingen van een groot front dat ten noorden van ons via Florida en de Atlantische oceaan richting Nederland trekt. 

Een flinke wind tegen de stroom van ' de windward passage' geeft aardig spitse golven en dat vind mijn maag niet echt fijn. Dus is het wel OK dat de wind afneemt en ook OK dat ik zo weer 3 uurtjes kan slapen.

NACHTWERK

De nachten zijn gelukkig niet meer zo koud, ik kan weer in een T-shirtje onder de buiskap zitten en naar de omgeving en de sterren kijken. Soms pak ik mijn iPod met een luisterboek, maar liever luister ik naar het geluid van de boot en het water.

Op onze hele zeiltrip langs de zuid-oost-kant van Cuba hebben we overigens vlak onder de kust kunnen profiteren van de 'schaduw- stroom' die ons vaak wel een knoop stroom mee gaf. Op de nachttrips , zoals nu, profiteerden we ook nog eens van de katabatische wind ( in dit geval een wind van land naar zee als de zon onder is en het land sneller is afgekoeld dan de zee)

KANONNE

Omdat we zijn uitgecheckt in Santiago ( despachio de salida in the pocket ) mogen we onder geen beding meer ergens binnenlopen of aan land gaan, behalve in geval nood natuurlijk. 

Dus kijken we op afstand naar de baaien en ensenada's die in 'een vorig leven' ook op onze planning stonden. 

Quantanamo bay bijvoorbeeld. Daar Maar mag je overigens als buitenlander en burger nooit binnenvaren... behalve in geval van nood... zullen we motorpech insinueren?... neeee dat brengt vast ongeluk!

Er is, zoals bij alle militaire bases, een denkbeeldige rode lijn op de kaart gezet (  'naval
defensive sea area' staat erbij ) waar je buiten moet blijven. 

We varen bijna gelijk op met een Duits jacht en als we allebei een klein beetje in de buurt van de rode lijn komen worden we door een patrouille boot met een kanon op het voordek via de marifoon op kanaal 16 streng toegesproken met opdracht om een halve mijl verderop te blijven. 

Een halve mijl! Naja en we zaten notabene al buiten de grens...op onze kaart. Maarre op het achterdek zien we 2 anonieme 'men in black ' dus hebben we zonder te protesteren maar gedaan wat ze vroegen. 

BYE BYE CUBA

Dinsdag ochtend 12 februari zijn we smorgens vroeg uit Santiago vertrokken. Een half uurtje later dan gepland want de man van immigration moest eerst wakker gemaakt worden en aan het eind van het circus kwam hij bij wijze van schip inspectie nog even een kopje koffie drinken op de boot. Ik geloof niet dat hij onze koffie echt lekker vond, 8 klontjes suiker is niet overdreven
veel...

Bye bye Cuba... Met weemoed nemen we afscheid van het trotse, amicale, swingende, gecontroleerde en levenslustige Cuba en haar hardwerkende inventieve bewoners met hun
sterke familie en vrienden-banden. 

ZEEBENEN

We hebben inmiddels de kaap gehad, de zee was wat wobbelig maar bij lange na geen Cabo Vicente (Portugal) waar je na het ronden nog wel eens voor een winderige verrassing komt te staan.

Ik ben er in ieder geval niet wakker van geworden. De rest van de reis wordt eigenlijk steeds beter. 

En 'beter' is als er gezeild kan worden en als Trees niet meer zo katterig is. Blijkbaar moeten bij haar op elke nieuwe reis weer opnieuw zeebenen gekweekt worden. 

Katterig zijn is niet zo erg als zeeziek, maar je bent dan wel een beetje apathisch en veel zin in eten is er ook niet.

Wat ik daaraan doe? Ik hou er rekening mee dat ik de eerste 2 dagen van een trip niet erg levendig ben en zeker geen zin heb om eten te  bereiden.

Ik zorg dat ik goed ben uitgerust en een stevig ontbijt voor vertrek als bodem in maag leg. Dan zorg ik voor een flinke hoeveelheid vitamine C ( zo'n 1000 bruistablet ) Verder blijf ik de hele tijd kleine beetjes water drinken en kleine beetjes eten, dat wil zeggen : zorgen dat er iets in de maag zit.

Ik eet dan bij voorkeur droge mariabiskwietjes en 'kale' gekookte rijst... van die dingen die nergens naar ruiken en smaken: helemaal goed!

Voor Kees kook ik de dag tevoren iets lekkers voor diner en tussendoor en dat gaat in porties de koelkast in.

Voor de nachtwacht en het slapen heb ik alles klaargelegd zodat ik tijdens het varen niet de boot in hoef om van alles te zoeken.

Het ligt met name aan de zeegang ( hoe de boot in het water ligt ) of ik er veel last van heb of niet. Soms zit het mee!

We kunnen gelukkig meer zeilen dan verwacht en vaak kunnen we motorzeilen i.p.v. alleen maar motoren en dat scheelt echt in het prettigheidsgehalte van de zeegang. 

PROVO 

Op donderdag 14 februari arriveren we op het eerste eiland van de Turks and Caicos groep: Providenciales kortweg provo genoemd. 

Vanaf 12 nautische mijlen uit de kust melden we ons, zoals gewenst, bij provo radio... en prompt worden we , zoals we wel eens op de radio onderweg horen, behandeld als een vrachtschip dat de territoriale wateren van een land binnenkomt. Ook wel eens leuk! 

Ze willen veel weten: Wat voor merk reddingsvlot wij hebben en hoeveel personen er in mogen, of we een ePirb hebben en of die automatisch is of manual geactiveerd moet worden, radar, VHF, HF, AIS, de kleur van de boot, ons telefoonnummer, ons call sign en of wij een imo nummer hebben...

Mooi moment om te oefenen met een vlotte Navo-alfabet -spelling van de meest ingewikkelde Nederlandse namen en eindelijk eens wat correcte radio- termen te gebruiken... dat examen was alweer een paar jaar geleden en dit is de eerste keer dat we het gebruiken.

Turks and Caicos we zijn benieuwd!