We zitten warm ingepakt in het aardedonker in de kuip van een verwaaide Rebel. Het is nog te vroeg voor de maan dus genieten we van een riant uitzicht op de melkweg.
De harde wind van de afgelopen 2 dagen is afgezakt tot een vriendelijke 4 bft dus luisteren we in plaats van naar het lugubere gegier van de wind door het wand nu naar de roep van de stormvogels, de vleugelwiek van de pelikanen en de kabbelende golfjes van de ensenada de Masio.
Deze baai vlakbij Trinidad is een hurricane hole voor de lokale vissertjes en nu voor ons en voor een Frans jacht ( de Calypso) de ideale uitvlucht temidden van de koraaleilandjes van de tuinen van de koningin ( jardines de Reina) Zo genoemd door Columbus ter ere van koningin Isabel van Spanje.
Deze baai vlakbij Trinidad is een hurricane hole voor de lokale vissertjes en nu voor ons en voor een Frans jacht ( de Calypso) de ideale uitvlucht temidden van de koraaleilandjes van de tuinen van de koningin ( jardines de Reina) Zo genoemd door Columbus ter ere van koningin Isabel van Spanje.
Warm ingepakt want we worden geplaagd door een koude wind die vanuit Canada naar beneden Florida en Cuba kan bereiken in deze tijd van het jaar.
Een mooi windje om snel naar Santiago de Cuba in het warme zuiden af te zakken, maar wij willen zo nodig eerst nog even scharrelen tussen de koralen van de onbewoonde Robinson Crusoe eilandjes.
CAYO BLANCO
Gisteren hebben we achter anker overnacht bij cayo blanco de Casilda waar overdag catamarans uit Trinidad volgeladen met toeristen van 10 tot 15 uur het strand bezetten. Maar daarna is het hele eiland inclusief restaurant van ons.
Met slecht weer voorspeld is het Franse jacht alvast naar veiliger streken verhuisd en zijn we samen met de restaurant beheerder ' Diver' en de talloze heremiet kreeften, leguanen en jutias ( een kruising tussen een rat en een eekhoorn) alleen op de wereld.
Een wandeling naar de vuurtoren, een ijskoud Cubaans biertje, een filosofisch gesprek over Cuba en toerisme en een vurrukkulluk diner van kreeft garnalen fruit en groenten maken het helemaal af!
LA BOCA
De dag ervoor was iets opwindender. We ankerden vlakbij de monding ( la boca) van de rivier Guaurabo voor het pad waar we de ingang naar de finca van Ergueni en Dayana op onze maps.me routeplanner hadden gemarkeerd. 200 meter zwemmen zou geen probleem zijn had hij gezegd... we lagen op ongeveer 100 meter in 4 meter helder blauw water in het mooie witte zand en waren nog niet eens klaar met ankeren toen we drie snorkelpijpjes onze kant op zagen komen. Opwinding spanning en sensatie want in Cienfuegos was
hem ( als Cubaan) de toegang tot de Rebel die in de marina lag door de autoriteiten geweigerd.
Tot onze blijdschap en verbazing was Dayana ( die niet kan zwemmen) ook een van de drie snorkelpijpjes. Eindelijk konden zij en Ergueni ons huis bekijken en konden wij wat terugdoen voor de fantastische gastvrijheid die we bij hen genoten hadden.
Tot ongerustheid van onze gasten, die steeds spiedend de weg in de gaten houden, blijft bijna elke auto, bromfiets en fietser even staan om foto's van het geankerde schip te maken. Dit hebben ze hier op deze plek nog nooit gezien! Zullen de autoriteiten gewaarschuwd worden?... een ontsnappingsplan is uitgezet en ook wij weten precies hoe we moeten handelen en reageren. Net als in de film. Helaas wordt Dyana na 5 minuten al enorm zeeziek en duurt het bezoek veeeeel te kort.
Ergueni en Dayana verhuren hun huisje ( la sirena) in Trinidad via airBNB en bieden daarnaast ook water activiteiten aan vanuit hun finca bij de zee: duiken, snorkelen, vissen en dat savonds samen oppeuzelen!
Als watermannen onder elkaar klikt het meteen tussen Kees en Ergueni die elkaar vanaf de eerste dag 'grande maricon' noemen.
Ergueni is een natural die jarenlang in de jardines de Reina gedoken heeft naar kreeft. Hij is gewend te freediven naar 40, 45 meter diepte en daar met zijn speer zo'n minuutje of 5 rond te kijken op zoek naar lekkere hapjes! Van jongs af aan zit hij, net als zijn vader, op of onder water en het is duidelijk dat het zijn lust en zijn leven is.
Als we de 's morgens voordat we verder gaan nog even samen met hem ontbijten verzucht hij dat wij wel erg 'loco' zijn maar dat hij graag met ons zou ruilen. Even daarvoor kwam hij aangezwommen met een grote plastic zak vol vers fruit (ananas, papaya, tomaten en komkommers) Over loco gesproken vertrok hij met een zwembroek vol bola bolasha ( citroentaart) die hij voor de vorm maar even voorin had geschoven.haha.
Tijdens het ontbijt houden we een oogje op de kant waar Flako ( de dunne) in de bosjes verstopt staat op de uitkijk voor enig bureaucraat of soldaat die in de buurt durft te komen. Als hij zijn T-shirt uittrekt en er een beetje mee gaat zwaaien zakt ergueni snel aan de achterkant van de boot in het water en moeten wij zijn eendenvoeten oftewel vinnen achter hem aan gooien... is het taktische plan dat gelukkig niet uitgevoerd hoeft te worden.
We gaan de Cubaanse familie van Liesbeth heel erg missen.
ENSENADA DE MASIO
Vrijdag horen we op de marifoon dat de Bonnefooi Cienfuegos binnenloopt. We roepen ze nog op maar krijgen helaas geen contact. Zaterdag dus naar cayo blanco, zondag richting cayo Macho, na een verkenningsrondje door het ondiepe water wijken we toch maar uit naar en ensenada de Masio waar we 2 nachten verwaaid liggen.
We genieten van het uitzicht, de wind en de wolken, kletsen wat en maken weer een plan voor de verdere trip...
ZAZA DE FUERA
Als het weer er dinsdag iets beter uitziet vertrekken we bijtijds. Het plan is bijgesteld, we bekijken het per dag en doel is nu de atol Zaza de Fuera, 23 nm verderop. Zigzaggend tegen de verwachte wind moet dat voor het donker te doen zijn.
Het valt mee, tot half twee kunnen we zeilen. Het is wel verrekte koud, Hollandse zomer temperaturen zeg maar ;)
Zaza de Fuera is ook de slaapplaats van de kreeftenvissers. Ze vissen of liever gezegd duiken in dit gebied met 2 schepen van zo'n 15 meter, die zijn dus van de overheid. Bij onze aankomst wijzen ze ons een mooring aan. Wij kiezen er toch liever voor om iets verder voor anker te gaan. Sixto de schipper zit binnen een mum van tijd bij ons aan boord lekker te kletsen en we wisselen goederen uit: wij krijgen Een koelkast vol gekookte en rauwe kreeft, poten en grote brokken ijs. En zij zijn verheugd met onze lippenbalsem, medicijnen, oude lijnen, een restje koffie en 2 blikken ham.
Van hen horen we dat afgelopen maandag ( toen wij in stormachtig weer verwaaid lagen) een tornado in Havana heeft huisgehouden: er zijn huizen ingestort en 3 mensen hebben de dood gevonden! Pfff
Na sunset komt het tweede schip ook binnenvaren en worden we uitgenodigd om mee te maken hoe zo'n 700 kg kreeft wordt overgeladen. Op gruwelijk indrukwekkende wijze zien we 6 man een krat met honderden kreeften uit het ruim tillen en even daarna kletteren en flapperen er schilden en staarten op het dek. Ze worden met de gehandschoende hand stuk voor stuk in bakken gesorteerd op grootte: grofweg onder de kilo en boven de kilo. Ondertussen horen we dat ze per persoon per dag meer dan honderd duiken maken. Jezus wat een zwaar werk hebben die mannen!
CAYA BRETON - CINCO BALAS
Woensdag de 30ste is een lekker zeil dagje. Doel is caya Breton.
Als we bijna vastlopen in de modder keren we om en ankeren we een straatje verder tussen caya Breton en cinco balas in. Die dag staan ontbijt, lunch en diner in kreeft.
Zelden zo'n mooi stil plekje gezien!
Donderdag 31 januari worden we wakker met veel wind en ook nog eens uit de verkeerde richting. Rond het middaguur zakt hij eruit. Binnen 5 minuten zijn we up and running maar als we de baai uit zijn krijgen we hem weer voor de kiezen.... wat is wijsheid? We keren om en slapen nog een nachtje in caya Breton. Het is koud we trekken een slaapzak over ons lakentje en zitten 's avonds in de kuip met een fleecedekentje over onze benen. Najaaaa.
PUNTA ESCONDIDA
Vrijdag 1 februari ( David van harte) willen we naar cayos cuervo 27 nm verderop maar we wijken uit en gaan door het canal boca grande naar de zuidkant van de jardines. We hopen daar minder golfslag te hebben en dat lukt redelijk.
CAYO CHOCOLATE
Zaterdag 2 februari gaan we door het canal de caballones terug naar het noorden, op weg naar caya chocolate. Langs de cayos labirinto de las leguas, door het canal de cucaracha ( kakkerlak) recht op cayo chocolate af. We zitten weer in de 'golfo de ana maria'.
Er is praktisch geen wind en ook nog eens tegen dus motoren we door het jade kleurige water terwijl de bewolking ervoor zorgt dat het iets warmer wordt.
We zijn er vroeg in de middag en hebben daardoor tijd genoeg om lekker te zwemmen en de boot van binnen en buiten een beetje schoon te maken.
CAYO GRANADA
De tocht naar cayo Granada 35 nm voor morgen ziet er gunstig uit: ideale richting om te zeilen en de weerkaarten voorspellen geen storm.
In de praktijk verandert de richting van de laffe wind zodra wij van koers veranderen op dit traject ... alsof de duvel ermee speelt ... we hebben dus bijna het hele traject gemotord of gemotorsailed... pffff
Het is al vrij laat dus we blijven aan boord. Volgens de pilot is hier behalve mangrove en muskieten niet veel te beleven. Wij vinden dobberen en kijken ook wel fijn! Zodra het donker is genieten we van de sterren en de Melkweg want er is verdomd weinig omgevingslicht.
We kunnen, verwende nesten als we zijn, inmiddels geen kreeft meer zien maar het is wel op! Koken in heet water, 5 minuten, en dan bakken of grillen met knoflook ui en tomaten, beetje limoen en mayonaise maken het helemaal af.
CABO CRUZ
Maandag 4 feb gaan we naar het zuidelijkste puntje van Cuba: cabo Cruz, het is een hele lange trip , 55 nm, dus staat de wekker op 5 uur en zijn we om 6 uur weg. Om 5 voor 6 zien we het eerste streepje licht boven de horizon. Gunstige wind, alle zeilen op: gaan met die banaan. We verlaten het gebied van de mooie eilandjes en zien tot aan het vaste land alleen maar water.
Halverwege de dag moeten we motorzeilen en het laatste stukje kunnnen alle zeilen opgeborgen worden want er staat nog 3 knopen wind.
Al met al beter kunnen zeilen dan verwacht. Aangekomen in de baai staat er minder water dan verwacht en terwijl Kees in zijn nakie effe gaat zwemsnorkelen in het super warme heldere ondiepe water worden we geboard door de guardia Frontera een schattige jongen 'Herman' op blote voeten die geroeid wordt door 'Santiago'. We geven ze een biertje een pen en ruitjespapier en ze vertrekken razendsnel omdat er opeens nog twee andere zeilschepen binnen komen. Een schip uit Namibië, de ander uit Italië.
Al met al beter kunnen zeilen dan verwacht. Aangekomen in de baai staat er minder water dan verwacht en terwijl Kees in zijn nakie effe gaat zwemsnorkelen in het super warme heldere ondiepe water worden we geboard door de guardia Frontera een schattige jongen 'Herman' op blote voeten die geroeid wordt door 'Santiago'. We geven ze een biertje een pen en ruitjespapier en ze vertrekken razendsnel omdat er opeens nog twee andere zeilschepen binnen komen. Een schip uit Namibië, de ander uit Italië.
...met de guarda frontera aan het bier...
De volgende dag hebben we zin om uit te slapen en we besluiten nog een nachtje te blijven. Kees maakt de schroef en het onderwater schip schoon en ik ga uitgebreid in bad en doe de binnenboel.
...vissertjes op pad in de vroege morgen...
ENSENADA OJO DE TORO
We breken meteen op en vogelen onderweg uit wat we gaan doen.
Het is 15 uur en de volgende baai is 7 uur varen, dat wordt binnenlopen in het donker of anders doorvaren.
...yeahhhh dolfijntjes...
Onderweg ziet Kees een - zo op het oog- beschutte baai. We moeten die net rond Sunset kunnen halen.
Even een rondje maken om af te tasten of de dieptes kloppen met onze kaart, Het ziet er goed uit en precies een half uur na sunset liggen we als een huis.
We horen een joelkreet vanaf de kant. Iemand vind het blijkbaar machtig mooi om hier een zeilboot te zien, dat zal niet vaak gebeuren. Wat er nogal bebost en onbewoond uitziet begint opeens te leven. De lichten die we zien aangaan zijn petroleumlampen die in roei-bootjes hangen en de vissers gaan een voor een het water op. Een van de bootjes komt naar ons toe en we kijken al om ons heen of we nog iets leuks of lekkers hebben om weg te geven of te ruilen voor vis, maar het blijkt de guarda Frontera te zijn die onze papieren wil zien. In de jardines de reina hebben we er geen 1 gezien en op onze tocht langs de ruige zuidkust kregen we in bijna elke baai waar we ankerden wel bezoek.
MAREA DE PORTILLO
...de ruige zuidkust...
In de middag van woensdag 6 februari ankeren we in Portillo weer naast de Namibiërs en de Italianen. We wisselen ervaringen uit en praten over de toekomstplannen. Zij willen voor het uitklaren liever niet in Santiago de Cuba liggen omdat je boot daar blijkbaar na een week enorm smerig vandaan komt door de vele zware industrie in de buurt.
Getver, dat is al de tweede keer dat we dat horen.
In Portillo gaan we lekker eten bij een hartelijke Cubaanse familie, in ruil voor wat boatie goodies. We vinden een hotspot om te internetten en downloaden snel de weerkaarten van onze favoriete weerapp: 'windy'.
We blijven nog lekker een extra nachtje plakken. Dit tot afgrijzen van onze man van immigration die alle moeite moet doen om 3 boten de juiste uitreispapieren mee te geven. Arme man.
SANTIAGO DE CUBA
...de ruige zuidkust wordt zacht in het licht van de sunset...
's Morgens vroeg vertrekken we naar Santiago, de andere twee boten zijn midden in de nacht al op pad gegaan naar naar een baai halverwege : chivirico, daar willen ze de rest van hun Cubatijd doorbrengen i.p.v. het vieze Santiago.
Als we in de loop van de avond langs varen roepen we ze op op kanaal 11 en horen dan dat ze ook doorgevaren zijn naar Santiago omdat ze geen toestemming kregen er langer dan 1 nacht te blijven.
...berg met fort aan stuurboord van de ingang...
... vissershuisjes langs de kant...
Pas de volgende morgen kunnen we tegenover de marina in Santiago de Cuba ankeren.
We krijgen geen tijd om eerst even een paar uurtjes bij te slapen; we worden geacht om meteen met de dinghy naar de haven te komen om ons te melden bij de autoriteiten. Okeeeeeee.
Nu we toch op zijn gaan we meteen maar naar de stad om te kijken waar we inkopen kunnen doen, het is zaterdag en zondag ( maandag meestal ook ) zijn de winkels gesloten.
...vanaf het bovenbalkon van de lancha kijk je zo de ankerplaats in...
Met de lokale lancha zijn we in 3 kwartier voor 1 peso in hartje binnenstad.
Santiago is, net als andere grote Cubaanse steden, prachtig kwa architectuur.
De weg van drie kwartier er naar toe echter is ronduit vreselijk, je waant je midden in de jaren 70 in het Oostblok. Overal langs het water zien we verwaarloosde zware industrie. Vette rookwolken en stinkende lucht zijn ons deel in de haven... oeps... we moeten de boot elke dag schoonmaken voordat het niet meer nodig is en alle gele plekjes en zwarte roetdeeltjes zich definitief op de huid van Rebel gevestigd hebben... mmm niet zo nice!
...de kerk en het cespedes park waar Castro zijn eerste overwinning toespraak hield...
...met de lancha downtown langs de blowers en de stinkers...
Maar de windkaartjes geven de oplossing: ons weather window is niet over een week maar overmorgen!
Dat betekent dat we dinsdagmorgen vroeg bij sunrise naar de Turks en Caicos eilanden zullen afvaren.
...spannend hoor om aan de buitenkant van de ankerplaats te liggen...
Shit, nu kunnen we geen verse bootschappen doen, de mercado is maandag gesloten... de oplossing is om naar de buitenwijken te gaan en daar op straat de juiste ingrediënten zien te scoren bij de verkopers die op de hoeken de vruchten van hun eigen tuin proberen te verkopen.
Dat gaat een heleboel tijd kosten en we willen ook nog diesel en water scoren en de was zien te doen en te koken voor de, naar verwachting pittige, overtocht.
Alles wordt in de loop van de dag opgelost. De tankwagen met drinkwater zal morgen arriveren en Wilson, de barman, gaat maandag op zijn vrije dag voor ons de straat op om de bootschappen te scoren.
Maandag avond gaan we met de tong op de voeten naar bed en slapen die nacht zoals gewoonlijk niet al te best.
...niet te lezen zeker? onze despacho lijst: keurig bijgehouden door de officials...
Dinsdag om 5 uur trommelen we de immigration-man (op eigen verzoek) uit zijn bed, krijgen de benodigde uitreispapieren mee, geven hem een kop koffie met 8 klontjes suiker en vertrekken onder de rook van Santiago richting de Atlantische oceaan waar net een beauty van een sunrise boven een spiegel gladde zee tegemoet lacht... bye bye Cuba, je zit in ons hart!
Wij gaan een nieuw hoofdstuk schrijven en we zijn er nu al benieuwd naar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten