Wat bij binnenkomst heel apart is, zijn de grote diepte verschillen. Tussen Cuba en Caicos is het ruim 4 kilometer diep maar bij nadering van deze eilandengroep ben je bijna ongemerkt (we hadden rustig weer) binnen een halve mijl van 1 km diepte naar 10 meter geklommen. Vlak daarna moet je nog 15 mijl over de Caicos bank met een bijna IJsselmeer-achtige diepte van 4 meter. Effe wennen.
...altijd de beste binnenkomer...
EERSTE INDRUK
Het allereerste wat opvalt is de waanzinnig mooie turquoise blauwe kleur van het water. Ik denk dat wij op het juiste moment van de dag met de juiste zon binnenkwamen want het is werkelijk oogverblindend mooi!
50 tinten blauw is er niets bij vergeleken. De foto's zijn wellicht prachtig maar geloof me, de werkelijkheid is 10 x mooier!
...geel is land, blauw is water ondieper dan 5 meter en wit is water dieper dan 5 meter...
PICTURE PERFECT
Het bijzondere water en de geweldige natuur daaronder zijn de twee sleutelwoorden voor het toeristische bestaansrecht van de eilanden.
En dat is ook nodig: er is geen eigen industrie, we zien geen vee en er wordt niets verbouwd wat gegeten kan worden.
Met name op Provo, het hoofdeiland, zijn veel 'upscale' resorts te vinden en zelfs op het bescheiden South Caicos zagen we de duikbootjes met hun cliënten af en aan varen.
Op Provo merken we bijna meteen, aan de prijzen en de looks van de villa's, dat dit typisch een eiland voor de 'happy few' is. Een duikje met eigen materiaal kost 140 us dollar en een brood in de supermarkt 8. Hallo! St. Barths is er niets bij vergeleken. Picture Perfect inderdaad, maar wel voor een prijs.
...caicos marina...
7 DAGEN VISUM
De Turks en Caicos eilanden mogen we met de boot zonder extra kosten 7 dagen bezoeken. Wil je langer blijven dan koop je een cruising permit voor 300 dollar. Daarmee mag je maximaal 3
maanden rond de eilanden vertoeven. Als we deze beslissing moeten nemen kennen we de eilanden nog niet dus kiezen we in eerste instantie voor de 7 dagen optie.
maanden rond de eilanden vertoeven. Als we deze beslissing moeten nemen kennen we de eilanden nog niet dus kiezen we in eerste instantie voor de 7 dagen optie.
ORKAAN NASLEEP
De eilanden hebben nog geen 2 jaar geleden 2 zware orkanen ( Irma en Maria geloof ik) over zich heen gehad.
Op Provo staan overal al weer de prachtigste huizen en er zijn genoeg palmbomen ingevlogen en ingeplant om het tropische eiland gevoel terug te krijgen.
Bijna alle puin is geruimd, de wegen goed begaanbaar en overal wordt nog steeds keihard
gewerkt aan huizen, paden en tuinen om alles weer leefbaar te maken.
gewerkt aan huizen, paden en tuinen om alles weer leefbaar te maken.
...zicht op de Rebel vanaf het verwoeste land...
In South Caicos lijkt de tijd stilgestaan te hebben. Dit eiland is beduidend armer. De sporen van de 2 hurricanes zijn hier na anderhalf jaar nog ongemakkelijk zichtbaar en voelbaar. Hier en daar zijn panden herbouwd maar de meeste huizen zijn weggevaagd of opgelapt en boten en puin liggen aan de rand van de haven, alle betonnen steigers zijn weg, kapot of onbruikbaar.
HET WEER
Gedurende de 10 dagen dat we hier waren heeft het bijna onafgebroken stevig gewaaid. Geen windje 4 tradewind maar 5, 6 en 7 zijn geen uitzondering. De windmolen heeft onze accu's de hele tijd op 100% gehouden. De ene na de andere depressie volgt elkaar in rap tempo op. Van de US via de Atlantische oceaan gaan ze richting Europa en de Turks en Caicos krijgen daar bijna altijd wel een staartje van mee. Onze tocht naar het oosten is navenant: pittig, nat en winderig. Een voorproefje voor onze lange tocht naar de British Virgins.
...potje domino...
DE MENSEN
Anders dan de warme, spontane latino's in Cuba zijn de overwegend zwarte inwoners van de, voormalig Britse kolonie, terughoudend en ernstig. Bijna Nederlands lijkt wel.
Zo stuurs als ze kijken zo makkelijk zijn ze ook ontdooid als je werkelijk interesse toont of serieus met ze praat. Kwestie overdosis toerisme misschien? Geen idee.
In ieder geval zijn ze zonder uitzondering op het tweede gezicht heel vriendelijk en behulpzaam.
De leukste contacten doen we op in de wasserette en op straat als Kees weer eens een bijdehandse opmerking plaatst. Internationaal taalgebruik zeg maar.
Opvallend zijn het grote aantal kerken, de donderpreken van voorgangers die tot op de ankerplaats te horen zijn en zelfs het enige radiokanaal zend bijna uitsluitend religieuze muziek
uit.
uit.
Het schitterende turquoise water geeft de Turks and Caicos eilanden een paradijselijk aura. Maar voor de bewoners moet het mentaal zwaar zijn om te weten dat komende herfst, als wij lekker met de Rebel relatief veilig in Bonaire aan de mooring liggen, er weer net zo makkelijk een of twee hurricanes je huis en leef-omgeving komen vernielen... en dat is een realiteit waar de mensen op de eilanden in de hele ' hurricane belt ' dagelijks mee moeten zien te leven.
MARINA EN ANKERPLAATSEN
We praten hier Engels en rijden links en raken verzeild in een haventje ( Caicos marina) met de lekkerste douches van onze hele reis: ze zijn nieuw, ruim, schoon en er is een verstelbare regendouche met warm water, yeah!
In South Caicos is geen haven. We ankeren op diverse plekjes onderweg ( het is overal max 5 meter diep) en genieten ondanks de overmatige en lawaaiige wind van de prachtige natuur. Zelfs op ondiepe ankerplekken zien we dolfijntjes, schildpadden en joekels van manta's tot vlakbij de boot voorbij zwemmen. Fantastisch!
TO DO
Als je niet gaat duiken is er hier bar weinig te beleven. En de paar dingen die interessant zouden kunnen zijn om te zien bestaan niet meer sinds de hurricanes. Zoals de unieke conch kwekerij op Provo (gesloten) en het 'uitzichtpunt' bij Sapodilla bay bijvoorbeeld bestaat gewoon niet meer.
...strandje, zandje, drankje...
Wij belanden wel na een bijna vruchteloze autotour op een mooi wit strand met het fijnste
zachte zand, uitzicht op een warme turquoise kleurige zee en genieten van een conch-lunch-gerecht met steengoeie rasta life muziek. Dat wel.
zachte zand, uitzicht op een warme turquoise kleurige zee en genieten van een conch-lunch-gerecht met steengoeie rasta life muziek. Dat wel.
Hier zien we bijna geen andere cruisers. Op de meeste plekken liggen we alleen of hoogstens met z'n tweeën. Er zijn, met name op Provo wel veel Amerikaanse toeristen die in resorts verblijven en elke dag met de boot de onderwaterwereld verkennen.
NOORD ZUID ROUTE
Heel veel Amerikanen doen het, van Florida via de Bahama's en de Turks and Caicos naar de Virgin Islands, maar het is een barre tocht. Voor ons is het rechtstreeks zo'n 750 kilometer recht tegen de golven, de stroming en de heersende wind in. En de heersende wind is noordoost gemiddeld kracht 4 in deze tijd van het jaar
Toen we ons op deze tocht oriënteerden lazen we in de 'freecruisingguides' van Frank Virgintino dat het wellicht handiger is om via de zuidkant van Hispaniola ( Haïti en de Dominicaanse Republiek) te reizen.
Maar tja, daar zijn we voor een deel al geweest, dat is OOk tegen de wind in en dan zouden we de Turks and Caicos eilandengroep missen en de trek van de bultruggen is in de eerste 3 maanden van het jaar precies in de Atlantische route richting de banken ten oosten van Puerto Rico.
We kiezen daarom voor deze 'hard way' en lezen over een route die ook gevolgd wordt door delivery crew: zeilers die een boot wegbrengen over een flink stuk water om de eigenaar een rot stuk te besparen.
Dat betekent dat we niet rechtstreeks varen maar via een zeilbare omweg. Hierdoor wordt de trip bijna 1,5 tot 2 keer zo lang maar wel prettiger en uiteindelijk waarschijnlijk sneller en gezonder voor boot en bemanning.
Toch gek om niet rechtstreeks te varen ;)
WEATHER WINDOW NAAR DE BVI
We liggen een week prettig verwaaid bij South Caicos in windkracht 6 a 7 en hebben een paar dagen de tijd om te cocoonen, het eiland te verkennen en ons voor te bereiden op de tocht naar de British Virgins.
We zoeken dus naar een weather window van een week in plaats van 4 dagen. En daarvoor kijken we naar het hogedrukgebied van de Azoren in combinatie met een lagedrukgebied dat vanuit de US naar de oceaan richting Europa gaat. Dit zou ons wellicht een paar honderd mijl de goede kant ophelpen omdat het front de tradewinds tegenwerkt en als het meezit zelfs een dag ( of meer) een windje uit het zuiden ( hopelijk zuidwesten) oplevert.
Geduld is nu het sleutelwoord en zorgen dat we er klaar voor zijn om mee te liften met de minst ongunstige wind. Met de weerkaarten en de geplande route in de hand zien we een weergaatje op maandag 25 februari...
Internet hier is zeer schaars en moeilijk te vinden, zelfs op de ankerplaats hebben we geen telefoonbereik. Dus als we maandag 25 februari vertrekken zullen we naar verwachting zondag 3 of maandag 4 maart op Jost van Dyke op de British Virgin Islands arriveren. Via de SSB radio zullen we proberen regelmatig een update te plaatsen.
Duim voor ons, we willen bultruggen zien! Dit is de tijd en de plek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten