Donderdag 19 oktober arriveren we op het eiland Sal, hier blijven we een kleine 2 weken plakken.
Er is in 8 jaar tijd heel veel veranderd en tegelijkertijd heeft de tijd stilgestaan. Het in- en uitklaren is in ieder geval nog steeds even traag en bureaucratisch als ' vroeger' . Het kost ons menig tochtje met de dinghy naar de wal voordat we alle benodigde papieren en stempels hebben om officieel in het land te kunnen vertoeven.
*uitzicht op de ankerbaai vanuit ons favoriete terrasje
In de baai van Palmeira waar wij voor anker liggen zijn 2 grote breakwaters voor grote vracht- en passagiersschepen aangebouwd, maar de baai zelf ligt nog steeds vol met oude (gezonken of nog net drijvende) wrakken.
Er is nu wel een vrolijke boatboy Jair ( zeg maar Jay) die goed voor de geankerde boaties zorgt. Elke dag komt hij even langs varen, maakt een praatje in een mengeling van Portugees, creools, Frans, Spaans en Engels en vraagt of hij nog iets voor je kan doen ( de was, water, diesel, de vuilnis, een rondtoer ... noem maar op)
Hoewel de beschubte en bloederige viskade helemaal opnieuw met beton geëgaliseerd wordt is de plek waar je met je dinghy aan land komt een ware kruip-door-sluip-door puzzel. We houden het maar op ' avontuur'
*samen met Hans wachten op de mannen van de immigratiedienst
Je hoeft tegenwoordig voor de dagelijkse boodschappen niet naar de hoofdstad Aspargos : in het piepkleine dorpje Palmeira kan je bijna alles vinden. Er zijn alleen geen etalages of duidelijke namen op het pand te zien, dus is het een ware speurtocht om alles van je gading te scoren. Het is meteen ook een taalkundig interessante manier om met de 'locals' contact te leggen.
Op Sal is geen gelikt of geregeld openbaar vervoer, maar toch kom je snel en goedkoop van A naar B. Jonge mannen in minibusjes (aluguer) rijden door de straten en roepen iedereen aan, je schuift binnen en wacht totdat het busje vol is. Als je mazzel hebt ben je de laatste die erin past en rijdt de bus in een kwartiertje naar de hoofdstad. Je betaalt je 50 escudos bij het uitstappen.
*herkenbare vrolijkheid: school is out!
Palmeira is een bezig vissersplaatsje waar op kleinschalige wijze dagelijks verse tuna, garupa ( grouper) en morenes gevangen, 'geslacht' en verhandeld worden. We vinden het vers allemaal even lekker hoewel morene wel erg graterig is.
In de winkeltjes zijn de vakken serieus gevuld, dat was 8 jaar geleden een heel ander verhaal.
Maar buiten op straat lopen of zitten nog steeds veel mensen die geen werk hebben, dronken zijn of hun eigen eten bij elkaar vissen omdat ze de prijzen in de supermarkt niet kunnen betalen.
*dachten we een stukje kibbeling bij de borrel te krijgen: bleek morene te zijn
De lokale 'stutzpunkt' coördinator Karl Heinz ( zeg maar Carlos) van het Duitse Trans - Ocean helpt de gewone mensen die weinig geld hebben met de dagelijkse medische verzorging. Hij heeft nog steeds behoefte aan dezelfde geneesmiddelen die 8 jaar geleden ook al bijna niet te krijgen waren. We kunnen hem gelukkig blij maken met medicijnen die we van andere boaties op de Canarisch hebben meegekregen.
*heerrrlijke temperaturen voor oktober
Om Jay, zijn vier bloedjes van kinderen en onszelf blij te maken boeken we samen met Hans en Sonja van zeiljacht Ikinoo een dagtrip over het eiland: dat was een topdag!
In een 4 wheel drive met open bakkie met 2 bankjes achter, hebben we tussen 9 en 15 uur enorm veel gezien: van de grot met het blauwe oog ( 8 jaar geleden nog alleen een soort gat in de grond nu uitgebouwd tot een toeristische trekpleister met kassa, handelaartjes en restaurant) een fatamorgana in de woestijn en lokale boerderij tot een kinderopvang in de sloppenwijk, een oud zoutwinningsgebied met zoutwater-dobber-bad, en jonge citroenhaaien rond je benen in sharkbay !
*citroenhaaitje
We rijden van het wat armoedige Palmeira met zwart lavastrand tot het bijna mondaine en vooral toeristische Santa Maria met wit koraal strand. We zien verlaten stille baaitjes, een grotendeels kaal en desolaat stoffig landschap maar ook kleine boerderijtjes waar op primitieve wijze water opgeboord en opgevangen wordt en alle dieren los in de modder rondscharrelen.
Mensen zitten op een steen of hurken bij hun deels van steen deels van palmbladeren, stro en golfplaten geïmproviseerde huisjes.
Buiten wordt geleefd: eten bereiden, kletsen en drinken, spelen, babies zogen, schoenen repareren en metaal bewerken.
We genieten van de vreemde geuren, de onbekende dieren en planten en de kleurrijke vrolijke mensen.
*toffe kerels
Met de hulp van Hans van de ikinoo lossen we snel het probleem op, maar van de schrik blijven we nog een nachtje langer liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten