...de pindaman...
Als we zondag 16 december 2018 vanuit ile a vache ( Haïti) richting Jamaica vertrekken is het de bedoeling dat we zullen arriveren in de hoofdstad Kingston. Maar maandagochtend neemt de wind dusdanig af dat we halverwege besluiten uit te wijken naar port Antonio, dat 30 nm dichterbij ligt, zodat we maandag 17 december nog voor sunset (17:30) en sluitingstijd van immigration ( 17 uur) binnen zijn.
Zodra we land in zicht hebben worden we een half uur begeleid door een groep dolfijnen. Dit 'welkom in Jamaica' blijkt achteraf de opmaat voor het Jamaicaanse inklaringscircus te zijn.
Als je met je zeilboot een nieuw land binnenkomt moet je officieel de gele Q vlag ( quarantaine vlag) rechts in de mast hangen. We zijn al een paar jaar op pad en hebben al heel wat landen bezocht maar dit is het eerste land waarin daar ook echt mee gewerkt wordt.
...land in zicht: Jamaica!...
QUARANTAINE
Eerst krijgen we bezoek van een arts- assistent die allerlei dingen met je bespreekt en ondertussen kijkt of je er gezond uitziet en niet een verdacht hoestje kucht. Deze official is alleraardigs en terwijl we grapjes maken en de vragenlijsten invullen vertelt hij wat we hier in de buurt echt niet mogen missen zoals devonhouse iscream, appleton rum, bob Marley museum en raften op de rio grande.
...Errol Flynn marina, Port Antonio...
Als we DE stempel gekregen hebben mogen we de gele vlag verruilen voor de vlag van Jamaica en dat is het sein voor voor de rest van de officials ( immigration, maritieme politie en customs) dat ze veilig bij ons aan boord kunnen stappen.
...groen, uitbundig en excotisch...
De een is nog grappiger en vriendelijker dan de ander zodat het geen straf is om een paar uur te wachten, lijsten in te vullen en vragen te beantwoorden.
...ons uitzicht vanaf de boot...
Nee we hebben geen vers of bevroren vlees aan boord, nee echt geen wapens en ook geen speargun, en ja we hebben een holding tank en inderdaad het fruit dat u ziet hangen komt uit Bonaire en nee we zijn niet op het vaste land van Haïti geweest ( het cholera-spook waart klaarblijkelijk nog rond)
WELKOM
Wat een levensgroot verschil met bijvoorbeeld de officials van een rijk, Amerikaans georiënteerd Caribisch eiland als Grenada waar we bij binnenkomst zo schandalig en vernederend behandeld werden dat we bijna rechtsomkeer gemaakt hadden...
In Jamaica voelen we ons echt welkom!
...net buiten de marina...
OP HET EERSTE GEZICHT
Jamaica doet aanvankelijk enorm Engels aan: de taal die gesproken wordt, het ontwerp van de huizen, het linkse verkeer... maar dan houdt het wel op!
De bevolking is zwart, het ruikt er kruidig en naar kaya, de natuur is enorm uitbundig, excotisch en erg groen en overal klinkt muziek. Hard! hee-eel hard!
...kaya oftewel marihuana...
PORT ANTONIO
Hoewel het hier vergeleken met Haïti enorm welvarend en westers is, zijn er toch genoeg modderige straatjes met kleine zelfgetimmerde verkooptentjes om ons het vertrouwde gevoel van een soort Suriname -Bonaire - mix te geven.
...annatto...
Het verschil tussen rijk en arm is groot, je kan hier in de winkels bijna alles wel krijgen, de mensen zijn meestal hartelijk, relaxed en vrolijk. De straten hebben typische Bonairiaanse 'potholes'. Er wordt aardig wat geschooierd en gehussled. Overdag is het rond de 30 graden en savonds regent het en koelt het lekker af naar zo'n 24 graden. We slapen weer onder een laken en de ventilator hoeft niet meer constant aan te staan. Hier komen we de orleaanboom met de annatto ( rode kleurstof) zaden weer tegen. Voor het eerst gezien in Suriname in een indianendorp bij Botopassie... lekker hoor!
ERROL FLYNN MARINA
...hier en daar zijn nog wat overblijfselen van recente stormen te zien...
De marina ( genoemd naar de acteur Errol Flynn, die eigenaar was van het naburige navy island ) is heel nieuw zeer luxueus en enorm schoon. We genieten van de eerste hete douches in lange tijd, het paradijselijke uitzicht, de redelijke freewifi en de ligging: hartje binnenstad.
Veel wilde natuur om ons heen 's Middags horen we de vogels en de dronken zangers en 's avonds genieten we van de krekels en luide muziek die vaak stereo in diverse stijlen en van verschillende kanten onze gesprekken overstemmen.
Ook hier worden we aangesproken door 'boatboys' die ons hun diensten aan komen bieden. Een of twee in plaats van 10 per dag als in Haiti.
Ook hier zijn de boatboys tourist-guide, hebben ze fruit te koop of zeggen ze honger te hebben. De prijzen zijn 6 x hoger dan in Haïti.
Maar we gaan het liefst op ons eigen houtje op pad en de markt is om de hoek.
BOATIES
We liggen hier met 3 buitenlandse zeilboten: een Australiër met een kapotte motor die op onderdelen wacht en de ander is een aluminium boot met een stel Fransen waarmee we allerlei weetjes uitwisselen. Zij zijn al in Colombia geweest en hebben tips over Jamaica en wij zijn al in Haïti geweest... zo gaat dat: tips en ideeën uit de eerste hand zijn vaak concreet en meer to-the-point dan een top10 to do lijstje van tripadvisor.
...red stripe het lokale biertje...
PORTLAND
Dit deel van Jamaica ( Portland) was in de vorige eeuw de speelplaats van veel Hollywood acteurs. Er zijn hier ook veel films (blue lagoon enzo) opgenomen en er zijn ( bartalk) plannen om die ouderwets gezellige sodom-en- gomorra- parties inclusief filmmakers en cruiseschepen terug op niveau te brengen " back to the 80-ties, mon, when we earned some money".
...one love...
Wil je hier gewoon alleen in de NL-winter op vakantie dan is het handig om te weten dat de provincie Portland bekend staat om z'n groene en uitbundige natuur, droom resorts, en de rust.
BOB MARLEY MUSEUM
...de ingang van het museum...
We beginnen eerst maar eens met een bezoek aan het Bob Marley museum in Kingston. Dat is vanuit port antonio een ritje van 2,5 uur met de bus door de blue mountains.
...ons spreekt dit label wel aan...
De busdiensten, die dubbelen als pakjes couriers, vertrekken op tijden die erop gericht zijn mensen naar hun werk te brengen. Dus zijn we 's morgens om 4:30 uur al op weg naar kingston. En om 7 uur zitten we aan de koffie, het museum opent over een uur. Als onze singing-guide uitgezongen is, zijn we heel wat wijser over de legend en de rasta cultuur. Opnames buiten ok maar binnen: verboden.
...onze gids in de studio heeft nog voor ons gezongen...
Omdat de bus pas 's avonds teruggaat doen we meteen ook maar een rondje Marley- opnamestudio, gaan we uitgebreid lekker lunchen en bezoeken we Devonhouse ( van die wereldberoemde retedure iscream)
Om 18 uur zitten we - met meer dan 10000 stappen in de pocket- weer op het busstation om terug te gaan naar Port Antonio.
...8 dollar voor een redelijk ijsje... geef ons maar die van de ijsbar op Texel...
...Devonhouse, eigendom van de eerste zwarte miljonair eind 19de eeuw...
BOSTON JERK
Omdat we het ECHT niet mogen missen nemen we later in de week een share-taxi naar Boston Beach. Lekker basic lunchen bij little Dave in een van de ( ook al) wereldberoemde Boston -Jerk- tentjes is een belevenis op zich. We wisten het niet maar Jerk is een manier van bereiden. De porc, chicken of vega wordt ingesmeerd met een soort sambal-mengsel en dan op de BBQ bereid.
...een stukkie alufolie en wat gehakte kip...
En daar drink je dan koel kokoswater bij, want dat is goed voor je hart.
Little Dave biedt ons naast de chicken jerk ook zelfverbouwde kaya, (marihuana) aan. Hij knijpt er eens in om de geuren vrij te laten komen "Natural herbs, mon. Better than normal sigarettes".
Omdat Dave beslist niet klein te noemen is zijn we nieuwsgierig naar hoe hij aan zijn bijnaam gekomen is. Maar dat blijkt nogal logisch te zijn : " because I was born little, mon!" ;))
...'great huts' ziet er fan tas tics uit!...
Bijna alle mooie stranden hier in de buurt blijken geannexeerd te zijn door de resorts. Ze zijn afgezet en er wordt entree geheven. Ja best die entree, maar er is niet te zien wat je ervoor krijgt. We lopen verder en ontdekken een prachtig en kunstzinnig eco resort ( great huts). Even rondkijken kost 10 dollar (last van een overdaad aan kijkers?) we nemen een drankje aan de bar en kletsen wat met de bartender en de kok over afgezette stranden en toegangsgeld. Nou zij weten wel wat manieren om dat te omzeilen: een wildpad door het bos en een stukje zwemmen...
...onderweg van Haiti naar Jamaica...
In de share-taxi terug worden steeds meer mensen meegenomen zodat we op een gegeven moment als sardientjes in een blik tussen weelderige dijen en kinderschoentjes niet eens meer heen-en-weer konden schommelen. Maar we klagen echt niet: voor 1 dollar (130 jamaican dollars) worden we wel even 11 kilometer gereden.
WEERGAATJES ZOEKEN
Dagelijks houden we het weer in de gaten en zien de een na de andere depressie over het zuiden van de US of A trekken met af en toe ook uitschieters naar zuidelijker streken dan Florida: waar wij zitten dus.
...'maps me' overzicht van haiti, jamaica, cuba en een puntje florida...
Dat wordt een geschikt moment, tussen de buien door, kiezen voor de tocht naar Cuba die naar gelang de sterkte van de wind 2 a 3 dagen in beslag zal nemen.
We beslissen dat we de cayman eilanden over zullen slaan. Het gaat te snel. Een weekje Haïti en een weekje Jamaica is eigenlijk al veel te kort. Maar beter iets dan niets!
Maandag 24 december ziet er het beste uit, dat wordt dan dus de 'Kerst- op- zee-show' voor ons. Op naar een oud-en-nieuw feestje met Liesbeth in Havana!
...fijne feestdagen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten