1 MAAND LATERRR

We liggen nu een maand op Lanzarote ( Canarisch eiland, 150 km ten westen van de Marokkaanse kust)

Begin november bereikten we vanuit de Portugese Algarve met behulp van onze dinghy 

(opblaas-bijbootje met motortje en 2 roeispanen) gelukkig veilig de haven Puerto Calero op het black-and-white eiland Lanzarote.

Vanaf donderdag 3 november ( dat vergeten we nooit meer Rita😎) liggen we in het uiterste uithoekje op pantalan ( steiger) K... de k steiger dus. Het allergrootste voordeel van deze strategische positie is de boten-hijskraan, die ligt namelijk een touwlengte van ons verwijderd!

Week 1 stond in het teken van ons motor- probleem. Wat is de oorzaak, wat is er precies kapot en hoe kunnen we dit het beste oplossen. Binnen zag het er niet best uit, de stang van de saildrive was kats door de dop heen geschoten en onderin lag een bijzonder geurende laag vloeistof die daar niet hoorde. Alle Canarische boot technici waren natuurlijk net bere-druk doordat er in november een groep van 250 zeilschepen op Gran Canaria zich 'klaar lag te maken' om de 20ste te vertrekken voor een oversteek naar de Carieb. Onze man in Lanzarote is Paco en Paco heeft een gopro op een geavanceerde selfiestick waarmee hij onderwater opnamen maakt om erachter te komen wat er met de saildrive aan de hand is. We zien op het eerste gezicht niets bijzonders.

Week 2 krijgen we de kans om de schade aan de buitenkant te bekijken: er is een uurtje tijd om het schip uit het water te hijsen. Oeps: een dikke lange vislijn heeft zich flink om de schroefas ingegraven! De schade is dusdanig dat repareren geen zin heeft, minimaal een geheel nieuwe saildrive luidt het vonnis. Pfff pech achtervolgt ons wel op deze reis. We proberen ons 'verdriet' te verdrinken bij menig 5 uurtje met de boaties slash lotgenootjes die nu nog in de Canarisch zijn. Want begin december is iedereen die een ' rondje atlantic' ambieert al richting Kaapverdië, Suriname of richting de Carieb afgezakt.

Week 3 verkennen we per voet en per openbaar vervoer tussen de bedrijven door wat van dit relaxte vulkanische eiland. Ondertussen worden allerlei alternatieve oplossingen bedacht, gecommuniceerd met ervaringsdeskundigen en slag geleverd met de verzekering. We maken afspraken met de marina, stellen ons reisplan bij, nemen een telefoonabonnement en doen elke dag minimaal 1 " klusje". We horen al bijna bij de inventaris en doen een trui aan als de temperatuur na zonsondergang onder de 20 graden zakt.

Week 4 komen de zussen van Trees logeren ( alegria) we huren samen een autootje en ontdek-genieten de mooiste plekjes. Langzaam maar zeker worden we stilletjes verliefd op dit ruige, pure en smaakvolle eiland met z'n witte huisjes, z'n laagbouw, z'n kunstwerken op elke rotonde en z'n erfenis slash eco- stempel van kunstenaar Cesar Manrique. Beetje verliefd zijn we ook op het klimaat: T-shirtje, aangenaam warm, niet teveel zweet, geen irritante vliegen en muggen, af en toe warme sokken en een dekentje, maar niet de kachel aan mmmmmmmmm!

Week 5 worden spijkers met koppen geslagen ( als het meezit doet komende week de motor het weer)

We laten afneembare RVS tralies voor de grootste luiken/ramen  maken (en wat is groot? volgens de lokale expert is er maar 1 voorwaarde:  als er een kind doorheen kan is er een stainless- steel-bar nodig...dussss)

Verder krijgt de wintertent een noodzakelijke restich, fabriceert Kees een wateropvang-systeem van ons zonnedoek, gaan we naar de wasserette, skype/ facetimen we met vrienden en familie zodra we behoorlijk WiFi hebben, doen we het lakwerk, repareert Kees delen van het teakdek, poetsen poetsen, zoeken en bezoeken we een dokter/ masseuse/ tandarts / kapper en drinken we koffie met stroopwafels die jaap ( keuter) en Wendy (sinterklaas ) ons zijn komen aanreiken.
Life is gooooooood😎